Hoofdstuk 17 boek 4 (verzadigingsfase)

Ondanks mijn slechte gezondheid reed ik dagelijks van de camping in Oostkapelle naar mijn kantoor in Rotterdam. Op rotondes nam ik vaak de verkeerde afslagen. Ik reed in een roes en wist vaak als ik op kantoor was aangekomen niet wat ik moest gaan doen. Ik werkte als in een waas. Dronken voelend is nog de enige situatie die daar mee te vergelijken  was. Dit duurde zo van begin juli 2004 tot midden augustus, toen ik naar Woongoed ging om te kijken of ze een woning voor mij hadden. Nee, zeiden zij in eerste instantie. Maar het was een bekende van mij,  die zijn kollega er op attent maakte dat er een woning in de Vrijlandstraat was die  weliswaar door vele mensen was bekeken maar steeds was afgewezen. Ik kreeg de gelegenheid er naar te gaan kijken. Elke woning, dacht ik, was beter dan dat kleine tentje waar ik in woonde. Het was op nummer 118. Ik ging kijken en hoewel het een klein appartementje was, was ik al direct gecharmeerd van het balkon en nog wat andere details. Ik zei het appartementje te willen nemen en na wat  formaliteiten kreeg ik de sleutel. Op 21 augustus 2004 zou ik de woning kunnen betrekken.

Op 21 augustus verhuisde ik van de naar het appartement. Ik reed mijn aanhanger voor bij het huis. Het uitladen kostte niet veel tijd, ongeveer 15 minuten. Zo weinig had ik bij mij. Het inrichten vergde dus ook weinig tijd. In de slaapkamer plaatste ik een vouwladder, die ik als kast ging gebruiken. Aan die ladder hing ik plastic tassen met gescheiden ondergoed en kleding. Op de overigens kale betonvloer deponeerde ik een opblaasbed. Mijn slaapkamer was compleet. De woonkamer inrichten nam nog minder tijd in beslag. Ik had slechts een campeersetje dat uitgevouwen een tafeltje en twee bankjes opleverden. Wederom een kale betonnen vloer en verder niets. Van multi miljonair eens,  had ik nu misschien net iets meer dan een zwerver. Ik voelde mij doodongelukkig, maar aan de andere kant was ik blij onder het juk van mijn vrouw weg te zijn. Mijn jongens miste ik enorm, zeker toen ik er achter kwam dat geen van de drie meer bereid was mij te bezoeken, hoewel ik had laten weten waar ik nu woonde. Eigenlijk mag ik niet spreken van bereidbaar, want ik kwam er al gauw achter dat moeder haar jongens had verboden met hun vader contact op te nemen, op straffe van de ernstigste gewelddaden.

Ik schaam mij er niet voor nu te schrijven dat ik soms dagen lang huilde van verdriet. Verdriet om wat ik achter had gelaten en om de eenzaamheid die mij nu ten deel viel. Ik wist mij geen raad en had geen grotere wens om zo spoedig mogelijk te sterven. Ik at niet meer of heel weinig en bracht mijn dagen vooral door op mijn luchtbed, die ook nog eens langzaam leegliep door een lekkage. Ik moest hem enkele keren per nacht en dag op pompen. Gelukkig had ik ook een pomp meegenomen. Na enkele dagen kwam ik er achter dat mijn vrouw onze gezamenlijke rekening voor mij had laten blokkeren, zodat ik geen pensioen en AOW meer ontving. Een liefje van haar bij de bank hielp haar met het openen van de spaarrekeningen van mijn zonen en met de blokkade jegens mij. Had mijn vrouw mij al gedurende mijn gehele huwelijk bestolen door afroming van mijn vermogen, nu had zij ook nog eens de laatste euro's van mij gestolen.  Het duurde even voordat ik weer een  eigen rekening  had geopend en mijn pensioen, waarop zij geen recht had, alsmede mijn AOW kon ontvangen. Toen was het echter al mei 2005. Met dit vooruitzicht, het feit dat ik niet over geld kon beschikken, draaide ik  nog verder door. Ik was nog op deze wereld maar stond met één been reeds in het graf. En met dat eene been had ik al veel moeite, want ik kon bijna niet meer lopen als gevolg van mijn arterius clerose. Ik wanhoopte dus, toen ik tot overmaat van ramp eenmaal mijn sleutels aan de binnenkant van de buitendeur liet zitten terwijl ik die deur van buiten dichttrok. Ik kon er niet meer in. Zou ik in mijn normale doen zijn geweest dan had ik mij rustig gehouden en naar een oplossing gezocht. Nu wist ik niet wat ik moest doen en stond huilend voor mijn deur. Van één van  de buren kreeg ik het advies om een timmerman te gaan vragen bij Woongoed. Ik liep de gallerij af, nam de lift naar beneden, stapte het trottoir op en stak over. De auto die er aankwam had ik niet gezien en ik liep onder het piepend geluid van de banden gelukkig aan de zijkant tegen de auto op, die, nogmaals, ik niet had gezien. De chaufeuse hoorde ik razen, maar ik hoorde dit slechts in de verte. Ik vervolgde mijn pad naar de tweede helft van de weg, waarop ik een fietser tegen de grond liep, die ik ook niet had gezien. Uteindelijk kwam ik toch bij Woongoed aan en vroeg om een timmerman. Die, zo beloofden zij, zou gauw komen helpen. Terug  naar huis heb ik in een wolk beleefd. Ik kwam boven bij mijn huis, op drie hoog, draaide mij om, bracht mijn nog gezonde been over de balustrade op weg naar een sprong, toen de  timmerman mij greep en me op de gallerij deponeerde. Een sterke vent. Hij ging nog verder. Hij bracht mij bij de huisarts niet ver van mijn woning. De huisarts belde onmiddellijk een ambulance en ngo geen kwartier later lag ik op de afdeling psychiatrie in Vlissingen. Hier zou ik drie maanden verblijven.

Als je me nu vraagt hoe is je dat bevallen dan zal ik antwoorden met, veilig, geborgen, leerzaam en vooral als een warme deken. Je behoefde nergens aan te denken of angst te hebben voor bijvoorbeeld; de post, de telefoon, email, een vrouw met een mes enz. Overigens werd mijn ziektebeeld steeds erger, terwijl ik zelf wel wist waardoor dat kwam, maar men in het ziekenhuis het niet begreep. Ik ging er van uit dat na vijf operaties in Vlissingen te hebben ondergaan, mijn dossier wel zou vermelden dat ik aan diabetes leed. Mooi niet. Na ongeveer een maand heb ik open kaart gespeeld en verteld wat ik met mijn lichaam deed, of liever niet deed. Geen insuline tot mij nemen. Men schrok en haalde direct een bloedsuikermeter tevoorschijn, die 20mmol aangaf. Dat is ongeveer 14mmol boven de waarde die ik moest hebben. Ik heb mij over laten halen tot het weer innemen van insuline en knapte geleidelijk aan weer op. Ik had ook weer zin in het leven, hoewel ik het nog steeds zeer moeilijk had. Zo vond ik vooral de bezoektijden het zwaarst, omdat ik geen enkel bezoek van mijn gezin kreeg. Slechts een ex-kollega en vriend bracht mij soms wat bananen en zorgde voor een goed gesprek.

Vrijwel elke nacht droomde ik van mijn vrouw, die dan met een mes klaar stond om mij van het leven te beroven. Het schijnt dat zij slechts één keer op het bezoekuur is geweest om de paspoorten van mijn zoons in ontvangst te nemen. Ik heb ze overigens niet zelf gesproken. Wat ik mede van belang heb gevonden tijdens mijn verblijf op deze afdeling dat ik verborgen talenten bij mijzelf heb ontdekt. Gedurende alle therapien kwam ik er achter dat ik een vrij goed ontwikkeld acteertalent heb, verder ontdekte ik dat tekenen en schilderen, alsmede boetseren mij goed afging. Nogmaals had ik de meeste moeite met de bezoekuren, die ik meestal gebruikte om mij op de gang terug te trekken in een bepaald hoekje, om maar niet te zien dat anderen wel bezoek kregen en ik niet.

Steeds vraag ik mij nog dagelijks af of ik juist heb gehandeld door het huis uit gaan.

Nog zit ik met de volgende vragen:

Is het normaal dat een vrouw drie dagen, waarvan twee nachten, wegblijft, zonder vooroverleg en zonder verklaring achteraf?

·        Is het normaal dat een vrouw met kinderen enkele avonden in de week en in het weekend gaat dansen zonder overleg met haar echtgenoot en zonder enige verantwoording achteraf?

·        Is het normaal dat een moeder haar kinderen geen maaltijden voorzet zolang de kinderen niet aan haar wensen hebben voldaan (pianospelen)(huiswerk)?

·        Is het normaal dat een echtgenoot dagelijks bij thuiskomst door zijn vrouw wordt geconfronteerd met zaken die door de zonen niet zijn gedaan of verkeerd zijn uitgevoerd?

·        Is het normaal dat een moeder altijd klaagt over het gedrag van haar kinderen, zonder of zelden met complimenten te komen?

·        Is het normaal dat een moeder nooit belangstelling toont voor de vorderingen op school  en alle schoolrapporten principieel afkraakt?

·        Is het normaal dat een echtgenote de gehele gezamenlijke AOW en pensioen opneemt en dan de echtgenoot  laat zitten met de kosten voor huishuur, energie en verzekeringen?

·        Is het normaal dat een echtgenote zich bijna voortdurend opsluit in de ouderslaapkamer en de deur daarvan altijd op slot houdt?

·        Is het normaal dat een echtgenote de echtgenoot verbiedt naast haar te slapen en de ouderslaapkamer gedurende jaren gesloten houdt ?

·        Is het normaal dat een echtgenote haar echtgenoot, voor een vermeende vrijage buitenshuis, een mes in de hand geeft, zelf een mes in de hand neemt en hem dwingt  zelfmoord te plegen? Niet een maal maar meerdere keren!

·        Is het normaal dat een moeder, die nooit op vakantie wil, het de vader en de zoons niet gunt een weekje skivakantie te hebben?

·        Is het normaal dat een echtgenote gedurende meer dan een jaar weigert in de auto van haar echtgenoot mee te rijden of zelf te besturen, maar wel met anderen meerijdt?

·        Is het normaal dat een moeder slechts converseert met haar man via de mond van haar oudste zoon?

·        Is het normaal dat een moeder haar oudste zoon aan zijn vader laat zeggen niet meer met hem te willen leven?

·        Is het normaal dat een moeder haar kinderen voortdurend dreigt met tuchthuizen als zij haar zin niet krijgt?

·        Is het normaal dat een echtgenote tegenover bekenden bekent zich te schamen om met haar echtgenoot  te worden gezien vanwege zijn ouderdom?

·        Is het normaal dat een echtgenote dagelijks de kleding van haar echtgenoot controleert, op sporen van vermeend vreemdgaan?

·        Is het normaal dat een echtgenote voortdurend beschuldigingen uit over vermeend vreemdgaan van haar echtgenoot zonder met bewijzen te willen komen en op basis van zelf door haar aangebrachte dus onechte sporen?

·        Is het normaal dat een echtgenote geen enkele belangstelling heeft voor het werk dat haar echtgenoot verricht?

·        Is het normaal dat een echtgenote op geen enkele wijze begrip toont voor de ziekten van haar echtgenoot?

·        Is het normaal dat een echtgenote na verlating door haar echtgenoot zich totaal niet afvraagt waar en hoe hij slaapt, eet en drinkt?

·        Is het normaal dat een moeder goedbedoelde kado's van kinderen weigert aan te nemen.

·        Is het normaal dat een moeder zegt tegen haar kinderen dat zij niet naar hun vader mogen maar wel om  geld vraagt?

·        Is het normaal dat een echtgenote haar man categorisch weigert ook maar de hoogst noodzakelijke goederen te geven, zoals een bed, terwijl alle meubels, stoffering en inrichting uitsluitend door hem zijn verdiend?

·        Is het normaal dat een narcistische vrouw jaloers is op elke vrouw die in de nabijheid van hem vertoeft  of werkt?

·        Is het normaal dat een vrouw voortdurend met zelfmoord dreigt, zelfs als haar echtgenoot in het ziekenhuis vertoeft?

·        Is het normaal als een vrouw het huishouden verwaarloost en zich slechts uitslooft als haar familieleden overkomen?

·        Is het normaal dat een moeder tijdens het ontbijt nooit aanwezig is om de kinderen naar school te helpen en tot elf / twaalf uur op bed blijft liggen?

·        Is het normaal dat een vrouw nooit heeft gezorgd financieel onafhankelijk te worden van haar man?

·        Is het normaal dat een moeder nooit naar uitvoeringen van haar oudste zoon in het Zeeuws Jeugdorkest komt kijken en hem voortdurend dreigt hem uit het orkest te nemen, waarin hij het juist zo goed doet en plezier heeft?

·        Is het normaal dat een moeder haar zoon uit een ensemble haalt en daarmede ook andere kinderen dupeert?

·        Is het normaal dat een vrouw ineens een nieuw horloge draagt zonder haar man te verklaren waar het vandaan komt.

·        Is het normaal dat een vrouw een dure camera koopt zonder overleg met haar echtgenoot.

 Had je moeder dan werkelijk niets goeds. Oh. Ja, en ik houd nog van haar.

 Ben ik weggepest of niet? Ik schreef eens in een brief aan mijn ex-vrouw:

Wellicht had ik een volslagen verkeerde indruk, maar ik was van mening dat jij je niet hield aan je huiselijke plichten jegens mij en de jongens, gedurende de laatste jaren.

Het feit dat jij  drie dagen  en nachten achter elkaar wegbleef, zonder mij en de jongens  vooraf in te lichten of achteraf met een verklaring te komen,  was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Je moest eens weten hoe wij in de zorgen hebben gezeten dat bewuste weekend. Zeker ook omdat ik gezien had dat je op vrijdag EUR 1000,-- had opgenomen en je dus zou kunnen zijn beroofd en vermoord. Omdat jij mij een paar keer het verwijt had gemaakt dat ik te snel naar de politie was gegaan,  hadden wij het plan gemaakt tot maandagavond te wachten. Gelukkig kwam je toen opdagen, zij het niet in de stemming die wij verwachtten. Ik moest onmiddellijk weg voor een ‘time-out’ om met mijzelf in het reine te komen en jou en de kinderen te beschermen. Anders had ik je waarschijnlijk vermoord, zo kwaad was ik. Geloof mij ik moest mijzelf tot bedaren brengen en had daar tijd voor nodig. Geloof me maar,  ik was nimmer van plan voorgoed weg te blijven. Toen Edward echter mij liet weten dat jij mij niet meer terug wilde hebben,  ben ik voor de zekerheid een woning gaan zoeken. Hoewel de wachttijden voor een woning 3 jaar was, wist ik toch aan een woning te komen. Mijn gemanipuleer leverde weer eens een voordeeltje op en zeer waarschijnlijk kreeg ik daarbij de hulp van God. Je weet dat ik uitsluitend dingen hier heb gekocht die wij thuis zouden kunnen gebruiken, niet wetende en verwachtende dat ik thuis niet meer welkom zou zijn. Toen stortte ik volledig in.  Op de camping betaalde ik € 20,00 per dag, de woning kost de helft. Zou ik echter op dat moment, juli 2004, zijn gebleven, dan waren er gegarandeerd ongelukken gebeurd, toen bleek dat de enige interesse die van jou  uitging was of de jongens wel piano hadden gespeeld.

 Ik kon er ook niet meer tegen dat ik, bijna dagelijks, na thuiskomst van mijn werk, door jou werd opgezet tegen de kinderen,  voor het feit dat zij in jouw ogen verkeerde dingen hadden gedaan of juist niets hadden gedaan. Ik moest dan de jongens op hun gedrag aanspreken, hetgeen ten koste ging van de relatie met ze. Ik ging zelfs zo ver dat ik een keer – boos op de jongens – hun foto’s van de muur in de woonkamer heb genomen, waarvan ik achteraf geweldig veel spijt had,  temeer toen ik ontdekte dat Edward  zich dit zeer heeft aangetrokken..

 Ik vond het zuur te lezen in een brief van Edward dat hij en Alexander hun gedrag hadden verbeterd. Hadden zij dat eerder gedaan dan hadden wij – en dat is zeer aannemelijk – veel minder ruzie met elkaar gehad.

Ik voelde mij vooral de laatste jaren steeds eenzamer in mijn gezin worden, schold in het nabij zijn van mijn kinderen jou uit voor alles wat lelijk was en bezocht als compensatie een enkele keer een bar, wat jij mij terecht kwalijk nam.

Nog steeds is het mij niet duidelijk dat je boos was uit jaloezie of dat je boos was om het geld dat ik daar uitgaf.

Inmiddels zul je wel hebben ontdekt dat ik veel geld in het gezin en niet buiten het gezin heb besteed.

Mijn gehele AOWpensioen en mijn bedrijfspensioenen zijn geheel opgegaan aan het gezin, aangevuld met geld uit de BV waarbij ik er voor moest oppassen dat ik daarover niet te veel belasting zou behoeven te betalen. Immers van elke € 100,-- die je opneemt uit de BV moet je minstens € 40,-- belasting betalen. Daarom had ik geen salaris ik uit de BV,  maar boekte dat in rekening-courant,  d.w.z. als schuld aan de BV. Het meeste geld uit de winst ging voor  aflossing, rente en kosten naar de bank.

 Ikzelf, maar ook anderen, hebben mij vaak hoger ingeschat dan ik wellicht in werkelijkheid was, maar ik heb daardoor wel altijd meer dan middelmatig geld verdiend. Inzet en mijn persoonlijkheid brachten mij topfuncties en zelfstandigheid, hetgeen weliswaar ten koste ging van mijn gezinsleven.

Het ging er mij daarbij om mijn leuze: ‘Het gaat er niet om wat je bent, maar om wat je kent!. En mijn ervaring in vele zaken steeg altijd boven anderen uit, mede omdat ik altijd vond dat je je doelen altijd 100% hoger moet stellen dan wat je werkelijk verwacht. Bereik je dan maar 50%, dan is dat in feite toch 100% van je mogelijkheden.

 Ben ik de oorzaak van alles?

 Psychologen en ikzelf zijn wel tot de volgende conclusies gekomen over mijn gedrag in 2004:

• Ik heb de spanningen opgelopen tijdens de tweede wereldoorlog nooit helemaal goed verwerkt.
• Ik heb nog wroeging over het feit dat ik een vrouw – waarmede ik 8 jaar verkering heb gehad en met wie ik verloofd was en wiens leven ik totaal verwoest heb - in de steek heb gelaten voor een andere vrouw, waarmede ik wel 23 jaar ben getrouwd geweest en uit dat huwelijk twee dochters heb.
• Ik heb nog veel onverwerkt verdriet over het feit dat ik na 23 jaar huwelijk wederom gefaald heb en dat ik gedurende tientallen jaren mijn dochters niet meer heb gezien. Overigens ging het hierbij niet om een verloren liefde, want je weet dat ik alleen maar van jou echt heb gehouden.
• Ik verloor bij de scheiding in  1985 een groot vermogen,  omdat ik alles op naam van mijn echtgenote had gezet. Het geen nu met weliswaar minder vermogen ik weer gedaan heb. Zo vertrouw ik op mijn echtgenotes.
• Hierbij moet ik bekennen dat Sabine,  jongste dochter,  in 1987/1988 jou zeer slecht heeft behandeld.
• Ik heb ook moeten verwerken dat ik tussen 1974 en 1988 drie hartinfarcten heb moeten doorstaan.
• Ik heb geen spijt van mijn tweede huwelijk maar wel veel verdriet moeten verwerken, omdat ik nooit echt het karakter van jou  – waarmee ik nu ook al weer 20 jaar getrouwd ben – heb leren kennen.
• Ik kon niet verwerken dat ik niet meer met je kon dansen vanwege de drie bypassoperaties aan mijn linker been, waarvan je weet dat de eerste twee mislukt waren. Ook dit heb ik extra moeten verwerken. Ik was jaloers en kwaad dat jij er toch zo veel tijd in bleef steken en mij thuis alleen liet zitten. Ik was boos omdat je zo intiem met Freddie omging – door hem bijvoorbeeld over zijn kale hoofd te wrijven - en te merken dat Freddie het niet leuk vond als ik naar jou kwam kijken.
• Ik had grote moeite met het feit dat ik jou  en de jongens financieel niet kon geven wat ik aan mijn eerste vrouw en dochters wel kon. Door ziekten zat het mij niet meer mee.
• Ik kan mij niet herinneren dat ik een ‘midlifecrises’ heb doorgemaakt, maar in ieder geval maak ik nu wel een ‘end-of-life crises’ door, waarbij mij het zwaarst valt dat ik nauwelijks meer deel kan nemen aan het arbeidsleven. Ik kan niet verwerken dat mijn zeer succesvolle carrière – en dat kan niemand ontkennen - nu echt voorbij lijkt te zijn  en ik nu miskent wordt.
• Ik heb thans  ernstige loopproblemen en sta voor een vierde bypassoperatie op korte termijn, naar ik hoop, want ik heb nu zes vooronderzoeken in Rotterdam ondergaan en heb het label: spoed.
• Juist door de narcistische trekjes die ik heb, heb ik bijna levenlang traumatische ervaringen gehad door schaamte voor mijn huidziekte psoriasis. Hetgeen ook in mijn relaties tot vrouwen wellicht sterk heeft meegespeeld.
• Libidoverlies speelt ook mee in mijn huidige depressie.
• Door dit alles slik ik 12 verschillende medicijnen en is mijn persoonlijkheid drastisch veranderd, doch in zekere zin verbeterd.

Ik besef nu dat je je over de volgende zaken over mij heb geërgerd, maar die heb ik nu allemaal verbeterd: Mede door de verpleging in Vlissingen.

Ongeval

Je moet toch begrijpen dat ik er ook erg mee zat, toen ik door een worsteling met mijn vrouw  mijn twee pezen van een vinger doorsneed, moest worden geopereerd en uiteindelijk 6 weken in een mitella liep.

Dit was geen gemakkelijke tijd. Zeker niet in dat kleine tentje op de camping in Oostkapelle  en dat in mijn 67^e levensjaar.

 Ziekten

Via een diabetes-burnout – die zich aan het begin van 2004 reeds had ingezet, zonder dat ik het wist, kon ik in juli, augustus tot en met september  geen werkzaamheden verrichten zonder fouten te maken en belandde uiteindelijk mede daardoor in een diepe depressie,  waarvoor ik dus bijna twee maanden ben opgenomen op de PAAZ-afdeling van het Walcherse ziekenhuis. Na aanvankelijk in Bergen op Zoom in kritieke toestand  te zijn opgenomen,  in eerste instantie.

De zaakwaarnemer die ik had ingehuurd heeft uiteindelijk niets voor mij gedaan en voor eigen rekening de zaken voortgezet door zelf facturen te sturen. Probleem hierdoor ontstond dat er geen – zoals met de Rabobank was afgesproken - € 500, -- per maand werd afgelost op de rekening courant van de B.V. Daardoor zit ik nu nog met een schuld aan de bank, die als alles normaal zou zijn gelopen thans zou zijn afbetaald.

Diabetes-burnout

Wellicht ten overvloede geef ik hierbij nog even aan wat een diabetes-burnout is.

Een diabetes-burnout ontstaat door  een situatie waarin je de suikerspiegel niet meer onder controle kan krijgen en de volgende symptomen zich aandienen: sombere/verdrietige stemming, verlies van interesse en plezier, feller of juist sloom reageren,  slapeloosheid en/of slaperigheid overdag, vermoeidheid en gebrek aan energie, schuldgevoel of het gevoel niets waard te zijn, je niet goed kunnen concentreren, terugkerende gedachten aan doodgaan of zelfmoord.

 Verder maak ik mij zorgen om het volgende; waarover ik ook schreef aan mijn ex-echtgenote.

 Dat jij mij tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis liet weten dat jij, zoals jij het noemt “klaar was met het leven.’

 Het is dat Dr. Van Haaften mij en de verpleging, eind november,  in Vlissingen  heeft laten weten,  toestemming te geven tot mijn ontslag,  mits ik onmiddellijk Ouderenzorg zou ontvangen, d.w.z. door Zorgstroom en Emergiss. Wij zijn nu inmiddels vijf maanden verder en er is nog maar weinig steun gegeven.

 Ik heb jou nooit verteld dat ik bepaalde zaken, die jij afkeurde, heb gedaan om stof te verzamelen voor een boek dat ik aan het schrijven ben. Ik moest feiten in mijn herinneringen naar boven halen.

Ik had er ook veel moeite mee dan je mij regelmatig met valse beschuldigingen wilde dwingen tot een bekentenis dat ik een dubbelleven zou leiden. Wat absoluut niet het geval is geweest. Daar zul je inmiddels wel achter zijn.

Vooral de Parijs-kwestie heb ik je zeer kwalijk genomen omdat ik daar niets had misdaan.

 Ik vind het niet eerlijk van je dat je tegen de advocaat heb gezegd dat ik er nooit voor de kinderen was, terwijl jij weet dat ik slechts heb verzuimd bij de zwemlessen en pianolessen, maar er was bij het voetballen, het fietsen, het skiën, de Zeeuws Orkest repetities, de Zeeuws Jeugdorkest-uitvoeringen, de ouderavonden op het CSW, het brengen en halen van school en Albert Heyn, de vogels, de treinen en de zorg in het ziekenhuis. En dan heb ik het nog niet wat ik zoal voor de jongens heb gekocht, weliswaar namens ons beiden.

 Lieve Mee ik weet dat je mij verschillende malen gewaarschuwd heb dat ik omging met de verkeerde mensen, zoals Odijk en Van Veen. Daarin heb je ook gelijk gekregen. Maar dat je snel een vergissing kan maken moet je beseffen nu ook jij een verkeerde vriendin heb gekozen. Mevrouw Doeland zal worden vervolgd voor oplichting van Chinese studenten, zo las ik op het internet.

 Nogmaals je moet begrijpen Mee dat ik mijn gehele leven nooit op mijn vingers ben getikt, niet zakelijk – omdat ik altijd aan de top zat – en niet privé. Slechts bij jou ondervond ik weerstand. Dat was voor mij moeilijk te accepteren, hoewel jij in vele gevallen wel gelijk had.

Je zult begrijpen – hoop ik – dat ik zal blijven vechten, goedschiks of kwaadschiks, om mijn zoons te krijgen, te zien en/of te spreken. Na mijn dochters mag je ook niet mijn zoons afnemen.

 Mijn  verdriet, spijt en berouw is groot.

 Ik begrijp best dat je gezichtsverlies heb geleden en dat het zeer zwaar bij jou telt, maar moeten wij daarom onze toekomst en die van onze zoons  nu bederven? Wij hebben en dat zegt iedereen, het mooiste stel jongens op aarde.

 Ik houd nog steeds heel veel van jullie, mis jullie geweldig en ook alle dingen die wij met zorg samen hebben gekozen en aangeschaft.

Ik slaap nog op de grond, op een matras en zit op een tweedehandsbank, die ‘vrienden’  uit het ziekenhuis mij bezorgd hebben.

Desnoods kom ik op mijn knieën bij jullie terug als je er om vraagt. Is dat niet mogelijk dan zal jij en de jongens daar levenslang onder lijden. Dat voorspel ik je.

 Geef mij alsjeblieft het plezier om weer te gaan werken terug.

 Tenzij je een ander hebt. Dan houd het leven voor mij op.

 Eens zei je: ‘Wat er ook gebeurt, ik zal altijd van je blijven houden.’ Bewijs dat dan ook Mee en maak de gelofte waar,  die je bij ons huwelijk hebt gedaan. ‘Ín voor en tegenspoed, tot de dood ons scheidt.’

 Ik zit in veel spanning omtrent Edward’s examen en daarom – omdat je waarschijnlijk aan hem zal vragen bepaalde zinnen van mij te verklaren – heb ik gewacht met deze brief tot na zijn examen.

 Hoe gaat het met Alexander en Richard op school? God vergeef me wat mis ik ze.

 Veel liefs en kussen,

 Je Eduard.

 Nooit een antwoord ontvangen.

In mijn wanhoop door het alleen zijn en  maar niet begrepen worden richtte ik mij ook tot mijn ex-verloofde Hannie. Niemand zal begrijpen waarom ik dit deed. Ik wel, de wens om goed te maken waar ik verkeerde keuzes had gemaakt en mensen heb pijn gedaan.

Middelburg, 30 april 2005

 Liefste Hannie,

 Een merkwaardige dag om je een brief te schrijven. Vooral op feestdagen voel ik mij zo ongelukkig dat mijn gedachten steeds weer afdwalen naar de dagen dat wij zo gelukkig waren.

 Ik hoop en vertrouw dat je mijn vorige brief hebt ontvangen en dat je bereid bent datgene te doen waarom ik gevraagd heb. Ik heb nu in totaal sedert vorig jaar augustus zes vooronderzoeken ondergaan die moeten leiden naar de grote operatie, waarvan ik elk moment kan vernemen wanneer die gaat plaatsvinden. Met een zeer grote waarschijnlijkheid zal ik mijn rechterbeen moeten gaan missen.

 Er komt dus maar geen einde aan de straf die God mij heeft opgelegd voor het feit dat ik jou in de steek heb gelaten. Als je mijn gehele leven overziet, zal ook jij tot die conclusie moeten komen.

Het heeft mij wel tot God gebracht en ik sla dan ook geen zondag over om naar de kerk te gaan.

 Ik heb veel moeite met het feit dat je mijn brieven niet beantwoordt. Kennelijk zit de woede bij jou zo diep dat je me dat aandoet. Maar Hannie wij zijn nu toch op een leeftijd gekomen waarin je toch ook over bepaalde zaken moet heenstappen, vind ik.

Je zou kunnen denken: “Waarom? Het leidt toch tot niets!’ Dat echter behoeft niet waar te zijn.

Als ik de situaties goed inschat ben jij alleen, weliswaar met je honden, maar toch alleen. Ik ben ook alleen. Zelfs mijn vorige vrouwen en kinderen willen niets van mij weten. Als gevolg waarvan ik steeds weer opnieuw in diepe depressies val. Zelfs met jou kan ik niet praten over de fijne belevenissen die wij samen hebben doorgemaakt.

Enige jaren geleden heb ik je laten weten dat ik een boek aan het schrijven was en dat aan jou opdroeg. Helaas zijn er vele conceptmanuscripten verloren gegaan, door mijn scheidingen,  zodat ik in zekere zin opnieuw moet beginnen.

Ik vul mijn tijd nu met het opschrijven van mijn herinneringen, in de hoop  dat nog te kunnen uitgeven. Ik denk dat veel mensen lering kunnen trekken uit hetgeen ik in mijn leven heb fout gedaan, zowel in privé als ik zakelijke zin.

Omdat dat boek ook veel intieme feiten over onze relatie zal bevatten, wil ik weten of ik een en ander goed weergeef en of je toestemming geeft dit naar buiten te brengen. Wellicht wil je bepaalde zaken anders laten omschrijven, of zelfs helemaal niet naar buiten laten brengen.

Mijn gehele leven is door jou bepaald, zonder dat je dat wist.

Op dit moment heb ik twee titels voor het boek in gedachten: 1. ‘Een schreeuw in de gang.’’ Of 2.‘Scheiden doet lijden.’.

 Het boek wordt geschreven in de vorm van brieven die ik aan jou schrijf. Om mij niet geheel bloot te geven en jou te beschermen heb ik als schrijversnaam Eduard de Smit genomen, die echter het verhaal vertelt van ene Ward. Het is daarom dat de brieven aan jou zijn ondertekend met Ward. (Dit is de roepnaam van mijn Vader door mijn Grootmoeder). Het levensverhaal zal doorspekt zijn met foto’s.

 Voor definitieve opneming van de brieven in mijn manuscript zend ik ze eerst naar jou met het verzoek ze – indien gewenst – te corrigeren. Tussen de brieven vind je dan de beschrijvende tekst over het leven van Ward.

 Hannie, help mij alsjeblieft dit boek te verwezenlijken. Laten we ook weer vrienden worden en kom naar het ziekenhuis, Ik zal je de uitnodiging voor de operatie die aan mij zal zijn gericht in kopie toezenden.

 Ik zend je nu twee stukken:

1. Het beginconcept van mijn boek.
2. Een notitie die ik een dezer dagen schreef en deel zal uitmaken van het boek.

 Ik wens je veel gezondheid en hoop iets van je te horen.

 Veel liefs, Eduard.

Ook op deze brief kreeg ik geen antwoord.

Ik geef u hieronder een lijst van eigendommen, die mijn vrouw onrechtmatig heeft behouden, ondanks mijn smeekbeden om ze te geven. Mag je beoordelen of dit pestgedrag is of niet.

1. Kostbare verzameling olifanten.
2. Een paar schaatsen.
3. Twee biljartkeus in koffer.
4. Slazenger tennisracket.
5. Trouwkostuums.
6. Blauw wollen kostuum.
7. Kluis.
8. Mijn getuigschriften
9. Ruime sortering gereedschap en machines.
10. Gereedschapswagen
11. Ring met diamant.
12. Gouden ring met reliëf.
13. Getuigschrift van mijn vader.
14. Verzameling klassieke miniatuur auto's
15. Relatiegeschenken.
16. Koreaans keramiek.
17. Verzameling Delfts blauw.
18. Zeilboten in flessen.
19. Mijn diploma's
20. Schimmel piano
21. Een paar skischoenen.
22. Mijn studieboeken.
23. Een acculader.
24. Mijn CD's en DVD's
25. Mijn trouwfoto's 
26. Twee smokings.
27. Verzameling foto's en films.
28. e.w.d.m.z.

Over het kostbare meubilair, waarvan de rekeningen op mijn naam staan, omdat ik ze ook zelf betaald heb, zal ik het maar niet hebben, zolang mijn jongste zoon van 21 jaar nog thuis woont. Ze kwam op een schoen en een slof naar Nederland, heeft geen cent voor het gezin verdiend en heeft mijn miljoenen er doorheen gejast, maar op een schoen en een slof zal ze terugkeren naar Zuid Korea. Zonder kinderen. Dat is mijn doel, of ik help ze een handje met iets anders.

Het allerergste was natuurlijk dat ik mijn kinderen was kwijtgeraakt. Iets wat ik totaal niet kon verwerken, ondanks mijn verblijf met therapieën op de PAAZ. Over dat laatste moet ik nog iets kwijt. De afdeling PAAZ zat op de begane grond in het ziekenhuis. Vaak liep ik op de gang, zeker als er voor anderen bezoek was,  en dan hoorde ik de bezoekers wel eens zeggen tegen met wie zij waren, kijk achter die deur zitten de gekken. En dat als je bij je volle verstand bent en hebt geconstateerd dat de meesten er zaten omdat zij een burn-out hadden. Op de één of andere manier dus niet met de maatschappij konden omgaan. Zoals ik ook. Ik was kapot, woedend en agressief om het feit dat ik alle instanties heb proberen duidelijk te maken dat mijn vrouw ziek was en niet ik. Zij was het die mij en de kinderen terroriseerde. Straffeloos kon zij ons met de dood bedreigen, straffeloos kon zij ons treiteren om geen eten te maken, geen was te doen en alleszins het huishouden verwaarloosde, terwijl de luxe winkeldames knikten en bogen als mevrouw De Smit in een winkel kwam of slechts maar voorbij liep. Zij wisten niet dat ik gedurende een twintigtal jaren alle zeilen moest bijzetten om haar honger naar geld te stillen. Ik heb € 5700 aan alimentatie betaald voor mijn zoon Alexander voor de jaren dat Alexander allang niet meer thuis was, Hij was op zijn zestiende het huis uit gevlucht. Geen euro heeft mijn zoon van zijn moeder daarvan gekregen. Nog bedankt rechter, door uw stomme beslissing heeft u mijn zoon tekort gedaan en mijn vrouw ten onrechte bevoordeeld.

Mijn rekening was nadat ik uit het ziekenhuis kwam nog steeds geblokkeerd, met hulp van haar bedvriendje bij de RABO-bank. Ik heb nog tientallen afschriften van brieven die ik naar de bank en alle andere instanties heb gestuurd om uitleg te vragen waarom zij mijn vrouw zo positief behandelden en mij zo negatief. Ik moet de antwoorden nog krijgen en nu zijn er 13 jaren aan voorbij gegaan. Het geld dat ik op de jongerenrekening maandelijks had gestort en geblokkeerd was omdat er altijd een handtekening van mij moest worden geplaatst bij opname, heeft zij met hulp van haar slapie toch kunnen plunderen.

Ja, ik begrijp dat mensen hun gelaat fronsen als ik schrijf: dat ik haar een handje zal helpen met iets anders. Ja, ik haat haar om wat zij met mij heeft aangedaan. Ik haat haar omdat zij zo veel keren mij en de kinderen daadwerkelijk met de dood heeft bedreigd. Zal ik dan toch maar aangifte gaan doen? Het houdt mij enigszins tegen omdat ik bang ben dat zij mij niet geloven, hoewel ik getuigen heb van buiten mijn gezin. En niemand zal het begrijpen, maar ik houd op een bepaalde manier nog van haar en wil haar het gevang besparen. Is dit sadomasochisme? Ik denk van wel.

Ik droom vaak dat ik een katapult heb gemaakt en door haar ramen aan het schieten ben, waardoor zij een hartverlamming oploopt. Het is tot nu toe gelukkig maar een droom geweest, hoewel ik tevergeefs wel een katapult heb gezocht. Het is echter een verboden wapen geworden in Nederland en daarom niet zo gemakkelijk te verkrijgen. Misschien maar goed!

Misschien maar goed!

Steeds word ik geconfronteerd met het feit dat instanties zo falen, zoals ook gefaald is bij het geval dat een moeder een kind ernstig verwaarloosd heeft en het bij instanties bekend was, totdat zij haar kind over de balie tilde en naar beneden gooide. In eerste instantie werd zij zelfs vrijgesproken terwijl er tientallen bewijzen waren dat het er aan zou komen.

Zelfs mijn geval was duidelijker, en nog loopt zij straffeloos op vrije voeten. Ik schrijf  nu een scriptie over fraude in Nederland, bij nader inzien zou ik het dikste boek kunnen schrijven over het falen in Nederland van instanties, die zoals in mijn geval het werk laten doen door goedkope begin twintigers, zonder enige levenservaring, alleen om de kosten te drukken en daarmede de leiders vorstelijke salarissen te kunnen geven.

Ik heb al eens aangifte proberen te doen. Maar ik werd toen geconfronteerd met een politieman die zoals hij zei, alleen was, bezwaar maakte dat hij alles wat ik zei moest uittypen, slecht in Nederlands was en maar met twee vingers kon typen. Uit  louter frustratie over zo veel onkunde bij de politie heb ik mij toen voorgenomen later nog maar eens terug te gaan als de politie beter opgeleid was. Tot nu toe heb ik het nog niet gedaan, maar zal het binnenkort wel doen. Ik ga voor : Dreiging tot doodslag.

Een verziekt systeem in een verziekt land.

Terug naar het jaar 2005. Ik begon het jaar zonder geld of spullen. At van de voedselbank en een goede familie waar ik af en toe mocht eten. en een vriend die hetzelfde deed.  Mijnkinderen zag ik niet en langzaam aan begon de pijn in mijn rechterbeen zodanig op te spelen dat mij het lopen zonder stokken onmogelijk maakte. Geen gezin, geen werk, geen vrienden, geen hulp van instanties, alleen al, denk ik, omdat bekend was dat ik multimiljonair was geweest en niemand zich kon voorstellen dat je uit pure liefde zo stom bent om je door je vrouw te laten bestelen, tot aan de afgrond.

Ik had sinds mijn jeugd een mooie voorstelling van mijn toekomst. Ik zou een lieve vrouw hebben minstens twee kinderen, omdat ik als enig kind niet erg gelukkig ben geweest. Ik zou ook een goede baan hebben want ik was ambitieus. Met Hannie mijn eerste grote liefde na Pleuni Touw, zag ik die toekomst rooskleurig in. We hadden een leuke verkeringstijd, en kon toen nog niet voorzien dat ik  op een bepaald moment zou bezwijken aan de charmes van een andere vrouw. Ik zette daarmede mijn droom wel voort. Kreeg twee dochters, had een goede baan en een prachtige woning en auto. We konden ons alles veroorloven en waanden ons perfect gelukkig. Anders is het gelopen toen mijn ambities verder gingen dan de regel 50 procent voor je gezin en 50% voor je werk. Al gauw was die regel bij ons 80/20, en dan 80 voor mijn werk. Ik schrijf dit allemaal nu nog eens op omdat nu mijn levensverwachtingen beperkter dreigen te worden en  ik bijna dagelijks mijn leven de revue laat passeren. Uren kan ik soms 's nachts in een stoel zitten en al die mooie beelden voorbij laat komen. Als een film, als een droom, als een levende herinnering. God, wat was ik gelukkig, met mijn ouders nog, die trots waren op mijn eerste dochter Denise, die ik nu vanaf 1985 niet meer gezien heb, op een heel kort moment na, nu ook al weer tien jaar geleden. Annie, mijn tweede vrouw waarmede ik 23 jaar getrouwd ben geweest maakte ons huwelijk bijna volmaakt en toch....... ik bleef zoeken naar een zekere volmaaktheid in mijn leven.

Terug naar het voorjaar van 2005, bijna een jaar nadat ik het huis was uit gevlucht, omdat ik besefte eindelijk zo ver te zijn dat ik haar doodsbedreigingen niet alleen zou beantwoorden met scherpe bewoordingen(wat ik nooit daarvoor deed), maar met rake klappen en met een finale daad,  de dood er op volgend. 

In dat voorjaar van 2005 sleepte ik mij voort op een mank been. Ik had mijn Mercedes achtergelaten om mijn vrouw, die een rijbewijs had, de gelegenheid te geven de jongens naar en van hun activiteiten te brengen en te halen. Gek ik had gedurende die ellendige maanden geen enkele behoefte aan welke luxe dan ook. Ik had in mijn leven alle luxe gehad die een mens maar te wensen heeft. Nu was ik alleen maar bezig met mijn gezondheid. Bij enkele bezoeken in het ziekenhuis te Vlissingen kreeg ik, na ook wat proeven te hebben ondergaan, te horen dat mijn rechter been zo weinig bloed meer kreeg dat een amputatie in het vooruitzicht lag. Ik zou dan uiteraard maar één been overhouden, dat ook al vier keer was geopereerd. Wederom stond ik voor de keuze, als invalide door het leven gaan of niet meer door het leven  te gaan. Uiteindelijk maakte ik toen de keuze voor het laatste. Ik wist echter nog niet waar, wanneer en hoe. Ik werkte op mijn computer diverse mogelijkheden uit.

Ik had nog één andere mogelijkheid, waarin ik eerst niet geloofde, maar de  professoren Van Urk en Poldermans van het Academisch Ziekenhuis Erasmus te Rotterdam wisten mij te overtuigen van het feit dat zij nogmaals een stunt bij mij zouden kunnen uithalen.  Die stunt kwam neer op wat zij al een keer als experiment in mijn linkerbeen hadden gedaan. De toevoerader afbinden en in de terugvoerader de kleppen omdraaien. Na vele vooronderzoeken in Rotterdam, waarin zij er probeerden achter te komen hoe sterk mijn hart nog wel was, want dat zou in een operatie van 5 uur veel te verduren krijgen. Kortom: het is gelukt. 

Thuisgekomen, nog steeds in een volslagen lege woning en slechts een luchtbed om op te slapen, ontstond een calamiteit. De wond in mijn lies ging niet dicht als gevolg van mijn diabetes. Dagelijks kwam thuiszorg langs om het been opnieuw te verbinden. Lopen kon ik nog niet. Dit heeft bijna een maand geduurd totdat ik schoorvoetend weer wat pasjes kon zetten. Aan werken of welke andere bezigheid durfde ik niet meer te denken. Hierdoor liepen mijn schulden snel op, nadat ik eerst wat kleine reserves op heb moeten maken. Mijn kinderen trokken zich niets van mij aan en zijn niet één keer bij mij op bezoek geweest. Zo lag ik dagenlang mijn verdriet te verwerken. Geen gezin, geen goede gezondheid, geen geld, geen vrienden, geen werk, geen televisie, geen radio. Als er toen een club van armste mensen zou worden samengesteld om naar de Olympische spelen te gaan waar je kon strijden om de armste plaats, zou ik vast en zeker als de coach zijn aangesteld op grond van mijn ervarings deskundigheid.

Ik moest na de operatie lang revalideren en kon in feite niets aanvangen. Ik bracht mijn dagen in eenzaamheid door en besloot in ieder geval mijn Mercedes te verkopen. De auto stond al maanden lang in de Landlustraat, waar mijn gezin nog woonde. In tegenstelling tot mijn bedoelingen, die oprecht waren, werd er geen gebruik gemaakt van de auto. Zelf had ik hem ook niet nodig en dus besloot ik tot verkoop. Het ging aan mijn hart, want naast de liefde die ik af en toe voor een vrouw had was mijn auto de tweede liefde. Het was een auto uit de duurdere klasse, een 300TD, een 6 cylinder Turbo Diesel uit de E.klasse. Het was mijn zoveelste Mercedes geweest en ik nam er nu afstand van in de wetenschap toen dat ik nooit meer in zo'n auto zou kunnen rijden.

Uit de opbrengst van de auto kon ik een dubbel ledikant kopen, alsmede een mooie en grote slaapkamerkast. Verder kon ik mijn woonkamerinterieur wat verfraaien en zodoende mij wat meer thuis te voelen. Jullie moeten weten dat ik buiten de laatste 25 jaar, in mijn huwelijk met die Zuid Koreaanse, altijd was gesteld op mooie meubels en attributen. Gelukkig had ik ook nog een scooter waarmede ik mij goed kon verplaatsen. Deze scooter paste precies in het schuurtje achter mijn huis in de Vrijlandstraat.

Naarmate de tijd verstreek werd mijn gezondheid, ondanks mijn leeftijd, niet slechter  maar beter. Een vriendelijke maar chaotische familie bracht mij af en toe gezelligheid, door daar te mogen eten en wat uurtjes door te brengen. Ik leverde daarvoor kleine tegenprestaties. Geleidelijk aan begon ik weer zin in het leven te krijgen. Hoewel ik vreselijk een vrouw in mijn omgeving miste. Ik had echter besloten niet meer naar een vrouw te zoeken, omdat ik toch wel erg teleurgesteld was in vrouwen. Ik besloot het aan God en het toeval over te laten of ik ooit nog een vrouw in mijn omgeving zou meemaken.

Ik herinner mij de Kerstdagen van het jaar 2005. Ik was alleen en bleef alleen. Ik weet niet of jullie dit gevoel wel eens hebben meegemaakt? Wetende dat je gezinsleden op afstand feest vieren, terwijl jij volkomen genegeerd wordt en eenzaam bent. Ik besloot in ieder geval op Oudejaarsavond, waarvan de dreiging was, dat ik ook weer alleen zou zijn, niet alleen te blijven en in zekere zin lotgenoten zou gaan opzoeken. Zo begon in al vroeg in de avond aan een kroegentocht in Antwerpen. En mijn verwachting was juist. Ik ontmoette in elke kroeg een bont gezelschap van hoofdzakelijk zwervers. Prachtig, jullie zullen dit wel niet begrijpen, maar ik had een heerlijke avond, nacht en ochtend. In elke kroeg vertelde ik over mijn leven en zij over het hunne. Opvallend daarbij was te ontdekken dat onze geschiedenissen zich niet zo veel van elkaar onderscheidden. 

 Je komt dan tot de ontdekking dat wij allemaal langs een afgrond lopen, waarin de ééne valt en de ander uit opstaat. Ik kwam die avond tot het besef dat ik niet moest wanhopen en moest proberen mijn leven weer wat inhoud te geven. Mijn verwachting en hoop dat ik weer in mijn gezin zou mogen terugkeren moest ik helaas achter mij laten. Mijn droom vroeger van een leuk gezin stichten, kinderen krijgen en helpen bij de opvoeding, kinderen zien trouwen, kinderen kleinkinderen zien krijgen, wel,  een normaal leven leiden zou voor mij nooit uitkomen. Ik had in mijn leven verkeerde keuzes gemaakt en ondervond dit als een straf van God dat ik nu van het juiste pad was afgeraakt. In de heilige overtuiging dat God een bestemming voor mij had, zeker na de wonderen die mij ook waren overkomen, legde ik mijn lot  in zijn hand en bad opnieuw: "God ik ben de weg kwijt, wijs mij de weg die ik moet gaan".

De maand januari in 2006 ging voorbij zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurde. Ik zal al op tegen mijn verjaardag op 11 februari op welke dag  ik natuurlijk weer helemaal alleen zou zijn. Slechts een trouwe nicht van mij komt dan wel even langs. Voor een uurtje in de morgen. Geheel uit het niets kreeg ik een aanbod van de familie waar ik af en toe eens ging  eten, om drie dagen mee te gaan met een reisje naar Volendam. Het was in het kader van een organisatie die mensen voor een koopje drie dagen hotel, en eten en drinken aanbood, in ruil voor het bijwonen van demonstraties, waar dan wel geacht werd dat je wat koopt. Deze producten liggen dan ook wel hoger dan in het normale circuit, niet in kwaliteit maar in prijs. Een vorm van zeer agressieve verkoop, waar ik met mijn marketing achtergrond reuze de pest aan had. Ik liet blijken niet erg enthousiast te zijn maar liet mij toch overhalen.  Je moet weten dat ik algemeen niet meer zo graag ergens naar toe ging, omdat ik de hele wereld al had gezien en alles al een paar keer had meegemaakt. En zeker Volendam had ik al zo dikwijls bezocht in de tijd dat ik ook entertainer  was voor relaties van de bedrijven waar ik voor werkte. Ik bleek in die taken uit te blinken en kende elk bordeel, bar, kroeg of restaurant in Nederland en daarbuiten. Ik dacht ook misschien kan ik gedurende die drie dagen lekker ontspannen. Ik neem een boek mee, trek  mij terug en laat alles maar over mij heenkomen. Zo gezegd zo gedaan. Ik zat in de bus naast Bram, die toch nooit een woord zei als hij naar buiten keek. Aangekomen in Volendam ontdekte ik waarom ik was meegenomen. Toos was de echtgenote van Bram. Toos had een lesbische relatie met Els, die ook mee ging. En omdat ik naast Bram moest gaan slapen, kon Toos met haar vriendin het bed delen. Alles op een uitrekening dus. Ik was er zachtjes uitgedrukt niet blij mee. 's Avonds moesten er allerlei stomme spelletjes gedaan worden. Ik trok mij met een boek terug in de lounge. Daarbij werd ik afgeleid door een leuke vrouw, die niet onder stoelen of banken  stak dat zij mij wel leuk vond. Zij deed wel mee met de spelletjes en ik ben alleen naar haar gaan kijken. Verder die dagen geen contact, hoewel wel duidelijk bleek dat wij elkaar misschien wel beter wilden leren kennen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op een moment dacht dat ik liever met die vrouw zou slapen dan met Bram. Sorry Bram. Zij was een zeer aantrekkelijke vrouw met een niet in te schatten leeftijd. Ongetwijfeld veel jonger dan ikzelf, dacht ik.